Ο Μίλτος Τεντόγλου «πέταξε» πάλι κι έδειξε ότι δεν υπάρχει αυτό το διάστημα άτομο ν’ αμφισβητήσει τις δυνατότητές του στο μήκος, αλλά και σε ό,τι αφορά τα της Δωδεκανήσου, αρκετά καλά τα πήγαν η Ραφαέλα Σπανουδάκη και η Νικόλ Κυριακοπούλου.

 Από την αρχή γνωρίζαμε πως δεν υπήρχαν πολλές πιθανότητες για μεγάλη διάκριση από τις δύο αθλήτριές μας βάσει επιπέδου των αγώνων και δυνατοτήτων τη δεδομένη χρονική στιγμή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η παρουσία τους και μόνο δεν έχει ξεχωριστή σημασία, προκειμένου να ξεκινήσουν τον στίβο αρκετά πιτσιρίκια ή να μείνουν κοντά σ’ αυτόν ακόμη περισσότερα.

Η ουσία είναι ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες όπου να ‘ναι τελειώνουν, και το φθινόπωρο θα βρεθούμε πάλι να ζούμε τη σκληρή ελληνική πραγματικότητα.

Οι αποφάσεις ανάδειξης του στίβου δεν πρέπει ν’ αφορούν μόνο την οικονομική ενίσχυση σωματείων κι ομοσπονδίας, γιατί έχουμε δει χώρες εντός κι εκτός Ευρώπης να έχουν όλα τα οικονομικά εχέγγυα της ανάπτυξης, οι διακρίσεις τους όμως στις διοργανώσεις υψηλού επιπέδου δεν είναι και πολλές…

Κίνητρα, πάθος, θέληση, αλλαγή νοοτροπίας και σωστή λειτουργία των ακαδημιών μακριά από το να λειτουργούν σαν… παιδικοί σταθμοί, είναι μόνο κάποια από τα στοιχεία που θα συμβάλλουν, ώστε να δούμε έναν στίβο εντός Ελλάδος πολύ διαφορετικό σε σχέση με ό,τι συνηθίσαμε να παρακολουθούμε ιδίως την τελευταία δεκαετία.

Για να μην φανώ άλλη μια φορά πεσιμιστής (αν και είμαι), θ’ αναφέρω ότι μια αχτίδα αισιοδοξίας θα δώσουν οι Αιγαιοπελαγίτικοι Αγώνες στη Χίο τον Οκτώβρη, και στη συνέχεια βλέπουμε πώς θα δοθεί η νέα …εκκίνηση σ’ έναν δύσκολο χειμώνα.

ΠΗΓΗ: Ροδιακή